Griekenland
Door: Artemis
Blijf op de hoogte en volg Artemis
07 September 2019 | Griekenland, Káto Gatzéa
Op zaterdag 31 augustus is de groepsreis naar Griekenland met 20 campers van start gegaan in Ptuj, Slovenië.
De eerste drie dagen hebben we héél veel kilometers gemaakt (1245!) om de eerste bestemming in Griekenland te bereiken.
De route liep vooral over saaie en lange tolwegen.
Door vier landen: Slovenië, Kroatië, Servië en Noord Macedonië.
Met lange wachttijden bij de vier grensovergangen.
Bij een gemiddelde temperatuur van 34 graden en een volle zon.
Drie dagen afzien!
En natuurlijk gebeuren er dan banale aangelegenheden in het vermoeide en warm gekookte hoofd van ondergetekende.
Bij de grens van Noord Macedonië stond ik al een tijdje in de kilometerslange rij die om de 5 minuten twee meter opschoof.
Er brak kramp uit in de linkerkoppelingvoet, het zoute zweet drupte in de ogen en er moest hoognodig een sanitaire stop gemaakt worden.
Dus de voet masseren, het voorhoofd droogwrijven en de billen dichtknijpen waren mijn enigste scherpzinnige bezigheden.
En dan let je verder niet op hé.
Vlak voordat ik de felbegeerde man in het hokje zou kunnen bereiken die hopelijk een stempel in mijn paspoort zou plaatsen, kwam ik tot de ontdekking dat ik voor een grensdoorgang stond die maar 2,20m hoog was.
De Oude Dame is 3.15m hoog….
Ik heb me onder luid getoeter van mede-grensoverstekers uit de rij gewurmd om over te steken naar de rij voor de doorgang waar ik wel in paste.
Ook daar waren boze gezichten en opgestoken middelvingers mijn deel.
Ik heb mijn uitstraling geroteerd van ‘jongig, stoer en vrolijk’ naar ‘oud, blond en dom’ en dat hielp zowaar!
Ik kwam ertussen.
De douanier (mooi woord voor een uitgezakte beambte die half zat te slapen) werd er wakker van en bekeek mijn paspoort zeer uitgebreid. Zette er géén stempel in, maar ik mocht wel doorrijden.
Mooi!
Een aantal kilometers verder op de snelweg zag ik weer poortjes opdoemen.
Gauw het paspoort en de groene kaart weer tevoorschijn getoverd, want er stonden vrijwel geen auto’s te wachten.
Achter het loketje zat echter niemand.
Maar de slagboom bleef dicht.
Huh?
Ik heb daar een poosje verdwaasd staan kijken. Zou ik alsnog geweigerd worden om het mooie Noord Macedonië in te rijden?
Maar nee, er kwam een kwieke jongedame aangerend. Ze keek wel boos.
Ze rukte een kaartje uit een paal, gaf dat aan me en sommeerde me om door te rijden terwijl de slagboom omhoog ging.
Huh?
Natúúrlijk gaf ik gas. Je kunt het land maar alvast binnen zijn.
Na bestudering van het kaartje tijdens de optrekmanoeuvre bleek de vermeende grensovergang een tolpoortje geweest te zijn.
Ik ben bij de eerste de beste parkeerplaats maar snel gestopt om een bak koffie te scoren….
De afspraak bij vertrek uit Ptuj was dat als je tijdens die lange routes naar Griekenland onderweg pech had, of anderszins hulp nodig had, je een veiligheidsvestje aan de spiegel zou hangen en de alarmlichten aan zou zetten. Dan zouden we elkaar wellicht op de een of andere manier kunnen helpen.
En ja hoor, ik passeer onderweg een knipperende camper op de vluchtstrook.
Dat die bij onze groep hoorde kon ik zien aan het equippenummer achterop de camper.
Dus ik in de remmen. Ik kon vast niks doen, maar je laat iemand toch niet zomaar in de steek.
Nou, de volgende keer rij ik gewoon door hoor.
Want wat bleek?
Mevrouw moest nodig naar de wc en kreeg de deur van de wc niet meer open na gebruik. En haar man kreeg het ook niet voor elkaar.
Jawoor!!
Gelukkig stopte er vlak daarna een andere equippe en ben ik maar vlug doorgereden….
Uiteindelijk bereikte ik op maandag 2 september veilig en wel Griekenland. Hoezee!
Bij de kennismakingsbijeenkomst en op de campings onderweg had ik uiteraard met alle groepsgenoten al wel kennis gemaakt. Maar tijd voor wat uitgebreidere gesprekken, een weloverwogen keuring of doorvlochten kennis van de namen, was nog niet tot stand kunnen komen.
Op de eerste camping in Griekenland, in de stad Neo Moudania, was daar meer ruimte voor. We verbleven daar drie nachten. En we stonden pal aan een mooi zandstrand.
In die dagen heb ik de juiste namen bij de juiste personen gepuzzeld gekregen.
Hier en daar wat gezellige babbeltjes gemaakt, met deze en gene aan het strand verbleven en gezwommen.
En heb ik een inschatting kunnen maken over mijn voorlopige voor- en afkeuren van medereizigers.
Daarover later in de verhalen meer.
Na een bezoek met gids aan Thessaloniki en de Agios Dimitrios, de grootste kerk van Griekenland, vertrokken we op donderdag 5 september naar de stad Vergina.
Ik werd die dag wakker en merkte dat ik niet meer waterpas in bed lag. Huh?
Na gedegen onderzoek bleek ik een lekker achterband te hebben.
In dat soort schrikmomenten droogt het speeksel in mijn mond altijd onmiddellijk op.
Dus toen ik een van de handige mannen uit de groep aanklampte en vertelde wat mijn probleem was, keek hij me verwonderd aan.
(Zeggen jullie nu zelf even ‘ik heb een lekke band’ met je tong tegen je gehemelte aangeplakt?)
Drama dus….
Maar de betreffende man liep alsnog gelijk met me mee en verwisselde in een nanoseconde de lekke band voor het reservewiel.
Deze man zal dus in het vervolg van mijn verhalen ‘de held’ worden genoemd.
De eigenaar van de camping, Dimitri, wees mij de dichtstbijzijnde Continental bandenzaak.
Daar ben ik naar toe gereden en de práchtige Griekse God die mij daar hielp had in de volgende nanoseconde het kapotte ventiel verwisseld.
Reservewiel weer op zijn plaats en rijden maar.
Kosten? € 15,--!
Deze ‘voetverzorging’ van de Oude Dame was goedkoper dan mijn pedicure….
In de buurt van Vergina hebben we een museum over Philippos II (de eerste koning van Griekenland en de vader van Alexander de Grote) bezocht en de grootste waterval van Griekenland.
In Vergina zelf hebben we de graftombe, met museum, van deze Philippos bezocht.
Het ging uiteindelijk allemaal méér over Alexander de Grote, maar ja die is dan ook véél belangrijker voor de geschiedenis geweest.
Wie kent hem niet?
Vrijdag 6 september zijn we verder gereden naar Kato Gatzea over prachtige binnenwegen en door de bergen. Ik heb kunnen genieten van haarspeldbochten, kleine dorpjes en geweldig mooie natuur.
We staan hier weer een paar dagen op een strandcamping.
Ook pal aan zee dus.
Het is nog steeds erg warm en dan is het heerlijk om te relaxen en te zwemmen in de (warme) zee.
Wat we hier verder gaan doen, komt de volgende keer de pen uit gevloeid.
Tot dan.
De eerste drie dagen hebben we héél veel kilometers gemaakt (1245!) om de eerste bestemming in Griekenland te bereiken.
De route liep vooral over saaie en lange tolwegen.
Door vier landen: Slovenië, Kroatië, Servië en Noord Macedonië.
Met lange wachttijden bij de vier grensovergangen.
Bij een gemiddelde temperatuur van 34 graden en een volle zon.
Drie dagen afzien!
En natuurlijk gebeuren er dan banale aangelegenheden in het vermoeide en warm gekookte hoofd van ondergetekende.
Bij de grens van Noord Macedonië stond ik al een tijdje in de kilometerslange rij die om de 5 minuten twee meter opschoof.
Er brak kramp uit in de linkerkoppelingvoet, het zoute zweet drupte in de ogen en er moest hoognodig een sanitaire stop gemaakt worden.
Dus de voet masseren, het voorhoofd droogwrijven en de billen dichtknijpen waren mijn enigste scherpzinnige bezigheden.
En dan let je verder niet op hé.
Vlak voordat ik de felbegeerde man in het hokje zou kunnen bereiken die hopelijk een stempel in mijn paspoort zou plaatsen, kwam ik tot de ontdekking dat ik voor een grensdoorgang stond die maar 2,20m hoog was.
De Oude Dame is 3.15m hoog….
Ik heb me onder luid getoeter van mede-grensoverstekers uit de rij gewurmd om over te steken naar de rij voor de doorgang waar ik wel in paste.
Ook daar waren boze gezichten en opgestoken middelvingers mijn deel.
Ik heb mijn uitstraling geroteerd van ‘jongig, stoer en vrolijk’ naar ‘oud, blond en dom’ en dat hielp zowaar!
Ik kwam ertussen.
De douanier (mooi woord voor een uitgezakte beambte die half zat te slapen) werd er wakker van en bekeek mijn paspoort zeer uitgebreid. Zette er géén stempel in, maar ik mocht wel doorrijden.
Mooi!
Een aantal kilometers verder op de snelweg zag ik weer poortjes opdoemen.
Gauw het paspoort en de groene kaart weer tevoorschijn getoverd, want er stonden vrijwel geen auto’s te wachten.
Achter het loketje zat echter niemand.
Maar de slagboom bleef dicht.
Huh?
Ik heb daar een poosje verdwaasd staan kijken. Zou ik alsnog geweigerd worden om het mooie Noord Macedonië in te rijden?
Maar nee, er kwam een kwieke jongedame aangerend. Ze keek wel boos.
Ze rukte een kaartje uit een paal, gaf dat aan me en sommeerde me om door te rijden terwijl de slagboom omhoog ging.
Huh?
Natúúrlijk gaf ik gas. Je kunt het land maar alvast binnen zijn.
Na bestudering van het kaartje tijdens de optrekmanoeuvre bleek de vermeende grensovergang een tolpoortje geweest te zijn.
Ik ben bij de eerste de beste parkeerplaats maar snel gestopt om een bak koffie te scoren….
De afspraak bij vertrek uit Ptuj was dat als je tijdens die lange routes naar Griekenland onderweg pech had, of anderszins hulp nodig had, je een veiligheidsvestje aan de spiegel zou hangen en de alarmlichten aan zou zetten. Dan zouden we elkaar wellicht op de een of andere manier kunnen helpen.
En ja hoor, ik passeer onderweg een knipperende camper op de vluchtstrook.
Dat die bij onze groep hoorde kon ik zien aan het equippenummer achterop de camper.
Dus ik in de remmen. Ik kon vast niks doen, maar je laat iemand toch niet zomaar in de steek.
Nou, de volgende keer rij ik gewoon door hoor.
Want wat bleek?
Mevrouw moest nodig naar de wc en kreeg de deur van de wc niet meer open na gebruik. En haar man kreeg het ook niet voor elkaar.
Jawoor!!
Gelukkig stopte er vlak daarna een andere equippe en ben ik maar vlug doorgereden….
Uiteindelijk bereikte ik op maandag 2 september veilig en wel Griekenland. Hoezee!
Bij de kennismakingsbijeenkomst en op de campings onderweg had ik uiteraard met alle groepsgenoten al wel kennis gemaakt. Maar tijd voor wat uitgebreidere gesprekken, een weloverwogen keuring of doorvlochten kennis van de namen, was nog niet tot stand kunnen komen.
Op de eerste camping in Griekenland, in de stad Neo Moudania, was daar meer ruimte voor. We verbleven daar drie nachten. En we stonden pal aan een mooi zandstrand.
In die dagen heb ik de juiste namen bij de juiste personen gepuzzeld gekregen.
Hier en daar wat gezellige babbeltjes gemaakt, met deze en gene aan het strand verbleven en gezwommen.
En heb ik een inschatting kunnen maken over mijn voorlopige voor- en afkeuren van medereizigers.
Daarover later in de verhalen meer.
Na een bezoek met gids aan Thessaloniki en de Agios Dimitrios, de grootste kerk van Griekenland, vertrokken we op donderdag 5 september naar de stad Vergina.
Ik werd die dag wakker en merkte dat ik niet meer waterpas in bed lag. Huh?
Na gedegen onderzoek bleek ik een lekker achterband te hebben.
In dat soort schrikmomenten droogt het speeksel in mijn mond altijd onmiddellijk op.
Dus toen ik een van de handige mannen uit de groep aanklampte en vertelde wat mijn probleem was, keek hij me verwonderd aan.
(Zeggen jullie nu zelf even ‘ik heb een lekke band’ met je tong tegen je gehemelte aangeplakt?)
Drama dus….
Maar de betreffende man liep alsnog gelijk met me mee en verwisselde in een nanoseconde de lekke band voor het reservewiel.
Deze man zal dus in het vervolg van mijn verhalen ‘de held’ worden genoemd.
De eigenaar van de camping, Dimitri, wees mij de dichtstbijzijnde Continental bandenzaak.
Daar ben ik naar toe gereden en de práchtige Griekse God die mij daar hielp had in de volgende nanoseconde het kapotte ventiel verwisseld.
Reservewiel weer op zijn plaats en rijden maar.
Kosten? € 15,--!
Deze ‘voetverzorging’ van de Oude Dame was goedkoper dan mijn pedicure….
In de buurt van Vergina hebben we een museum over Philippos II (de eerste koning van Griekenland en de vader van Alexander de Grote) bezocht en de grootste waterval van Griekenland.
In Vergina zelf hebben we de graftombe, met museum, van deze Philippos bezocht.
Het ging uiteindelijk allemaal méér over Alexander de Grote, maar ja die is dan ook véél belangrijker voor de geschiedenis geweest.
Wie kent hem niet?
Vrijdag 6 september zijn we verder gereden naar Kato Gatzea over prachtige binnenwegen en door de bergen. Ik heb kunnen genieten van haarspeldbochten, kleine dorpjes en geweldig mooie natuur.
We staan hier weer een paar dagen op een strandcamping.
Ook pal aan zee dus.
Het is nog steeds erg warm en dan is het heerlijk om te relaxen en te zwemmen in de (warme) zee.
Wat we hier verder gaan doen, komt de volgende keer de pen uit gevloeid.
Tot dan.
-
08 September 2019 - 08:34
Ad:
Hoi mevrouw “ Artemis “,
Weer een mooi verhaal !! Ik ga jouw reis met belangstelling volgen, met name de verhalen over “ helden “ en minder handige medereizigers. Vanuit een regenachtig Vlissingen een fijne vakantie gewenst.
Ad -
08 September 2019 - 11:48
Carla:
Het was even zoeken om je te vinden (blond en dom) maar uiteindelijk heb ik weer aan je lippen gehangen.
Super leuk verhaal weer.
Knuffel van mij. -
08 September 2019 - 13:34
Bep:
Heerlijk mens, met je super leuke verhalen.
Fijn dat ik er weer bij mag zijn. Tjee hoe lang al ??
Heb genoten.
-
08 September 2019 - 14:39
Wil:
Hallo Artemis in Griekenland! (Hoe verzin je het?) Wat een verhaal weer. Ik zie het helemaal voor me aan die grensovergangen, benarde tijden!
Wat fijn dat er een liplezende held in de buurt was. Ik sta weer geheel en al open voor de komende reisverhalen met - niet in het minst - de meestal zeer amusante beschrijvingen van je reisgenoten.
Veel genot en tot lezens! Liefs van mij. -
08 September 2019 - 14:46
Wil:
Bedenk ik nu opeens: zou die toiletterende mevrouw alsnog bevrijd zijn?
-
08 September 2019 - 18:55
Clazien:
Wat fijn dat ik weer kan genieten van de mooie verhalen en de foto's. Veel Liefs -
08 September 2019 - 19:30
Francien:
Wat zijn we weer lekker op dreef. Je hebt de smaak ook goed te pakken. Het lijkt me nu al een geweldige reis te worden. Het was even puzzelen maar ik ben blij je gevonden te hebben op deze site. Dit worden fijne mee-lees-weken voor ons thuisblijvers. -
09 September 2019 - 23:48
Apollo:
Wat een schrijfster is die vrouw! En wat een avontuurlijk leven leeft zij! Maar zij is dan ook de dochter van Zeus. Gewone stervelingen maken in een heel leven niet mee wat Artemis in een week beleeft. Ik had er best bij willen zijn. -
10 September 2019 - 20:01
Ineke:
Ja ik heb je gevonden en bij gelijk helemaal weer bij.
Wat een tocht joh phoe phoe.
Nu alle Griekse goden op je af laten komen ( niet zo zeer bij bandenproblemen)en genieten.
Ik geniet weer van je verhalen -
12 September 2019 - 13:19
Yvonne:
We hebben je gevonden, duurde even maar ik ben dan ook erg blond geworden in de zon! We gaan weer genieten, je komt langs heel veel voor ons bekende plaatsen. Wij waren erg onder de indruk van het museum van Vergina. We gaan weer van je verhalen genieten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
