Athene en stene
Door: Artemis
Blijf op de hoogte en volg Artemis
20 September 2019 | Griekenland, Tolón
Op vrijdag de 13e reed ik van Delphi naar Athene.
Het was een mooie route over een hoge pas, en alles is goed gegaan.
Athene is een mooie en gezellige stad.
Maar ook een drukke stad.
Er wonen 4,5 miljoen Grieken van de 11 miljoen in het hele land.
De Akropolis domineert de stad omdat hij boven op een tafelberg staat van 156 meter hoog.
Lang geleden, in de 5e eeuw voor Christus, is de Akropolis gebouwd en werd het religieuze centrum van Athene.
Bij de Akropolis staat o.a. ook het Parthenon, een bouwkundig meesterwerk voor die tijd.
Die monumenten zijn natuurlijk allemaal niet meer in perfecte staat.
Eerlijk gezegd zijn het allemaal ruïnes. Maar met heel veel fantasie kun je je er wel wat bij voorstellen.
Ik heb ook heel veel verdwaalde stenen gezien….
We zijn ’s avonds al de stad in gegaan om de verlichte Akropolis te kunnen bewonderen.
Bovenop de heuvel (de Areopagus) keek je ook nog eens uit over Athene met zijn duizenden lichtjes.
En óf dat allemaal mooi was. Kippenvel.
Er was die avond een popconcert ín de Akropolis (zonder dak) en je hoorde uiteraard de muziek luid en duidelijk. Daar had ik ook wel bij willen zijn!
De volgende twee dagen heb ik (met en zonder gids) door de stad gestruind.
Bij de Akropolis en zijn ‘bijgebouwen’ en met de duizenden toeristen van over de hele wereld.
Door de wijken Plaka en Monastiraki: delen van de oude stad.
In Noord Afrika noemen ze die wijken de Souk. Kleine winkeltjes met allerlei nering.
Altijd leuk!
De boog van Hadrianus en de tempel van Zeus heb ik bewonderd (en loslopende stenen..).
Het Akropolismuseum heb ik bezocht. Práchtig!
En we hebben de wisseling van de wacht gezien bij het parlementsgebouw.
Die vond ik bijzonder.
De militairen (Evzonen) marcheren op leren klompen met pompoenen die 1,5 kg per stuk wegen.
Ze hebben rokjes aan (fustanella’s) van 30 meter witte stof die in 400 plooien vallen.
Vreemd genoeg is dit een symbool van de Turkse overheersing van 400 jaar.
Met militaire precisie werd de wacht gewisseld. Mooi!
Vanaf de camping moesten we met een bus én een metro naar het stadscentrum.
We kregen daar van de groepsleiding een deugdelijke uitleg over voor als je op eigen gelegenheid naar de stad ging.
Ik vond dat té eng.
Ik verdwaal nou eenmaal altijd in een vreemde stad. En daar is nóg meer kans op als ik ook nog de juiste bus én de juiste metro moet zien te vinden.
Wijs geworden (!) heb ik me dus aangesloten bij groepsleden als er gereisd ging worden.
En wat gebeurt….
Ik ging met 8 lieden op stap.
De bus ging goed.
De juiste metro vinden ook.
We stapten in de drukke metro en hoppa de deuren sloten zich.
Zoeff, de tunnel in.
Waarbij een van de mannen kreunend meldde dat zijn vrouw er niet bij was.
Die stond nog op het perron.
En ze had geen geld en geen telefoon bij zich.
Oké, geen paniek.
Ze neemt natuurlijk gewoon de volgende metro. We wachten bij aankomst op haar.
Na vijf haltes moesten we er uit. We hebben ons verspreid over het station en luid zwaaiend de volgende metro onthaald.
Toen die weer wegreed bleef er géén zoekende vrouw over op het perron…
Oké, nu wel paniek!
Waar is ze? Waar blijft ze? Weet ze wel waar ze eruit moet? Wat moeten we doen?
Het huilen stond ons nader dan het lachen, kan ik je wel zeggen.
Tijdens het uitdenken van diverse mogelijke reddingsoperaties, ging de echtgenoot zijn telefoon.
De groepsleiding meldde dat ze andere, toevallig passerende, groepsgenoten had aangeklampt.
Ze wist het telefoonnummer evenwel niet van haar man (wie weet dat wel?) en haar ‘redders’ hadden daarop naar de leiding gebeld. Die hadden gelukkig echtgenootsnummer bij de hand.
Ze konden meedelen dat vrouwlief inmiddels samen met haar redders op weg was naar ons.
En ja hoor: na een stijf kwartiertje kon ze zich in de armen van haar man werpen.
Wat hebben we hiervan geleerd? Juist! Altijd geld en telefoon meenemen!!
En tegelijk instappen is overigens ook wel handig.
Athene was al met al heftig.
Dus snel naar Korinthe.
In de bijbel zijn brieven opgenomen van de apostel Paulus aan de Korinthiërs en daardoor weet men best veel over deze stad.
Behalve de ruïnes (stenen, stenen, stenen) van het oude Korinthe, heb ik daar ook weer het museum bezocht.
Mooi hoor. Zeker wel.
Maar wat me steeds weer opvalt is dat er heel veel stenen beelden tentoongesteld worden die bij de opgravingen gevonden worden. Die worden dan zo goed en zo kwaad als het kan ‘opgeknapt’ en voorzien van een tekst met uitleg.
Maar het gros van die beelden heeft geen hoofd meer, of geen handen, of maar één been.
Ook de geslachtsdelen van de mannen zijn vaak verdwenen.
Ik word daar zó moedeloos van. Dat zijn toch edele delen? Daar zorg je eenvoudig goed voor!
Verder hebben we het beroemde kanaal van Korinthe bewonderd en bevaren.
Het kanaal is 6,5 km lang, ligt 60 meter in de diepte langs steile wanden en is 23 meter breed.
Optisch lijkt het een sleuf.
Het kanaal scheidt de Peloponnesos (het grootste schiereiland) van Centraal Griekenland en was in 1893 gereed.
Er vaart nu alleen nog pleziervaart doorheen.
Over het kanaal heen lopen de tolweg, de snelweg, een lokale weg en een spoorlijn.
Er was tijdens ons verblijf in Korinthe een vrije dag ingepland en die heb ik heftig benut aan het aanpalende strand.
Lekker zwemmen, lezen en luieren.
Het is alsmaar zo rond de 33 graden en dan is een duik in de Golf van Korinthe zéér verfrissend.
(Zéker na weer een trits verminkte beelden gepasseerd te hebben.)
Een beetje genant werd het toen ik op enig moment zin kreeg in een bakkie.
In het strandtentje stond een jongeman en hij prees de Cappucino Freddo aan.
Dat zal zijn eigen ‘bijzondere’ cappucino wel zijn, dacht ik. Dus, Freddo, doe die maar.
Het bleek een koude capuccino te zijn met veel ijsklonten er in. Best lekker!
Toen ik het strand verliet heb ik vriendelijk naar hem gezwaaid en daaag Freddo geroepen.
Toen ik later aan groepsgenoten de cappucino van Freddo aanprees, lag iedereen in een stuip.
De jongeman heette helemaal niet Freddo: cappucino Freddo is dus een koude cappucino met ijsklonten en die kun je op ieder terras bestellen. Ai….
Nu ben ik in Tolo. Kan ik ook niets aan doen…
Voorlopig heb ik alleen nog maar onderweg het grote openluchttheater van Epidavros uit de vierde eeuw voor Christus gezien en de bijbehorende opgravingen (stenen, stenen, stenen).
Denk nu niet dat ik ‘neerkijk’ op die ruïnes (en beelden). He-le-maal niet.
Ik heb bewondering en respect voor wat ze hier, eeuwen vóór de jaartelling, voor elkaar hebben gekregen.
De cultuur die het land heeft én hartstochtelijk beschermt, is fantastisch.
In Griekenland is de beschaving ontstaan, de democratie uitgevonden, het land heeft de grootste filosofen voortgebracht én ook nog eens Alexander de Grote.
En de natuur is hier ook magnifiek.
De foto’s laten mijn enthousiasme over Griekenland en zijn ruïnes hopelijk goed zien.
De volgende keer meer over Tolo en het vervolg van de reis.
Groetjes!
Het was een mooie route over een hoge pas, en alles is goed gegaan.
Athene is een mooie en gezellige stad.
Maar ook een drukke stad.
Er wonen 4,5 miljoen Grieken van de 11 miljoen in het hele land.
De Akropolis domineert de stad omdat hij boven op een tafelberg staat van 156 meter hoog.
Lang geleden, in de 5e eeuw voor Christus, is de Akropolis gebouwd en werd het religieuze centrum van Athene.
Bij de Akropolis staat o.a. ook het Parthenon, een bouwkundig meesterwerk voor die tijd.
Die monumenten zijn natuurlijk allemaal niet meer in perfecte staat.
Eerlijk gezegd zijn het allemaal ruïnes. Maar met heel veel fantasie kun je je er wel wat bij voorstellen.
Ik heb ook heel veel verdwaalde stenen gezien….
We zijn ’s avonds al de stad in gegaan om de verlichte Akropolis te kunnen bewonderen.
Bovenop de heuvel (de Areopagus) keek je ook nog eens uit over Athene met zijn duizenden lichtjes.
En óf dat allemaal mooi was. Kippenvel.
Er was die avond een popconcert ín de Akropolis (zonder dak) en je hoorde uiteraard de muziek luid en duidelijk. Daar had ik ook wel bij willen zijn!
De volgende twee dagen heb ik (met en zonder gids) door de stad gestruind.
Bij de Akropolis en zijn ‘bijgebouwen’ en met de duizenden toeristen van over de hele wereld.
Door de wijken Plaka en Monastiraki: delen van de oude stad.
In Noord Afrika noemen ze die wijken de Souk. Kleine winkeltjes met allerlei nering.
Altijd leuk!
De boog van Hadrianus en de tempel van Zeus heb ik bewonderd (en loslopende stenen..).
Het Akropolismuseum heb ik bezocht. Práchtig!
En we hebben de wisseling van de wacht gezien bij het parlementsgebouw.
Die vond ik bijzonder.
De militairen (Evzonen) marcheren op leren klompen met pompoenen die 1,5 kg per stuk wegen.
Ze hebben rokjes aan (fustanella’s) van 30 meter witte stof die in 400 plooien vallen.
Vreemd genoeg is dit een symbool van de Turkse overheersing van 400 jaar.
Met militaire precisie werd de wacht gewisseld. Mooi!
Vanaf de camping moesten we met een bus én een metro naar het stadscentrum.
We kregen daar van de groepsleiding een deugdelijke uitleg over voor als je op eigen gelegenheid naar de stad ging.
Ik vond dat té eng.
Ik verdwaal nou eenmaal altijd in een vreemde stad. En daar is nóg meer kans op als ik ook nog de juiste bus én de juiste metro moet zien te vinden.
Wijs geworden (!) heb ik me dus aangesloten bij groepsleden als er gereisd ging worden.
En wat gebeurt….
Ik ging met 8 lieden op stap.
De bus ging goed.
De juiste metro vinden ook.
We stapten in de drukke metro en hoppa de deuren sloten zich.
Zoeff, de tunnel in.
Waarbij een van de mannen kreunend meldde dat zijn vrouw er niet bij was.
Die stond nog op het perron.
En ze had geen geld en geen telefoon bij zich.
Oké, geen paniek.
Ze neemt natuurlijk gewoon de volgende metro. We wachten bij aankomst op haar.
Na vijf haltes moesten we er uit. We hebben ons verspreid over het station en luid zwaaiend de volgende metro onthaald.
Toen die weer wegreed bleef er géén zoekende vrouw over op het perron…
Oké, nu wel paniek!
Waar is ze? Waar blijft ze? Weet ze wel waar ze eruit moet? Wat moeten we doen?
Het huilen stond ons nader dan het lachen, kan ik je wel zeggen.
Tijdens het uitdenken van diverse mogelijke reddingsoperaties, ging de echtgenoot zijn telefoon.
De groepsleiding meldde dat ze andere, toevallig passerende, groepsgenoten had aangeklampt.
Ze wist het telefoonnummer evenwel niet van haar man (wie weet dat wel?) en haar ‘redders’ hadden daarop naar de leiding gebeld. Die hadden gelukkig echtgenootsnummer bij de hand.
Ze konden meedelen dat vrouwlief inmiddels samen met haar redders op weg was naar ons.
En ja hoor: na een stijf kwartiertje kon ze zich in de armen van haar man werpen.
Wat hebben we hiervan geleerd? Juist! Altijd geld en telefoon meenemen!!
En tegelijk instappen is overigens ook wel handig.
Athene was al met al heftig.
Dus snel naar Korinthe.
In de bijbel zijn brieven opgenomen van de apostel Paulus aan de Korinthiërs en daardoor weet men best veel over deze stad.
Behalve de ruïnes (stenen, stenen, stenen) van het oude Korinthe, heb ik daar ook weer het museum bezocht.
Mooi hoor. Zeker wel.
Maar wat me steeds weer opvalt is dat er heel veel stenen beelden tentoongesteld worden die bij de opgravingen gevonden worden. Die worden dan zo goed en zo kwaad als het kan ‘opgeknapt’ en voorzien van een tekst met uitleg.
Maar het gros van die beelden heeft geen hoofd meer, of geen handen, of maar één been.
Ook de geslachtsdelen van de mannen zijn vaak verdwenen.
Ik word daar zó moedeloos van. Dat zijn toch edele delen? Daar zorg je eenvoudig goed voor!
Verder hebben we het beroemde kanaal van Korinthe bewonderd en bevaren.
Het kanaal is 6,5 km lang, ligt 60 meter in de diepte langs steile wanden en is 23 meter breed.
Optisch lijkt het een sleuf.
Het kanaal scheidt de Peloponnesos (het grootste schiereiland) van Centraal Griekenland en was in 1893 gereed.
Er vaart nu alleen nog pleziervaart doorheen.
Over het kanaal heen lopen de tolweg, de snelweg, een lokale weg en een spoorlijn.
Er was tijdens ons verblijf in Korinthe een vrije dag ingepland en die heb ik heftig benut aan het aanpalende strand.
Lekker zwemmen, lezen en luieren.
Het is alsmaar zo rond de 33 graden en dan is een duik in de Golf van Korinthe zéér verfrissend.
(Zéker na weer een trits verminkte beelden gepasseerd te hebben.)
Een beetje genant werd het toen ik op enig moment zin kreeg in een bakkie.
In het strandtentje stond een jongeman en hij prees de Cappucino Freddo aan.
Dat zal zijn eigen ‘bijzondere’ cappucino wel zijn, dacht ik. Dus, Freddo, doe die maar.
Het bleek een koude capuccino te zijn met veel ijsklonten er in. Best lekker!
Toen ik het strand verliet heb ik vriendelijk naar hem gezwaaid en daaag Freddo geroepen.
Toen ik later aan groepsgenoten de cappucino van Freddo aanprees, lag iedereen in een stuip.
De jongeman heette helemaal niet Freddo: cappucino Freddo is dus een koude cappucino met ijsklonten en die kun je op ieder terras bestellen. Ai….
Nu ben ik in Tolo. Kan ik ook niets aan doen…
Voorlopig heb ik alleen nog maar onderweg het grote openluchttheater van Epidavros uit de vierde eeuw voor Christus gezien en de bijbehorende opgravingen (stenen, stenen, stenen).
Denk nu niet dat ik ‘neerkijk’ op die ruïnes (en beelden). He-le-maal niet.
Ik heb bewondering en respect voor wat ze hier, eeuwen vóór de jaartelling, voor elkaar hebben gekregen.
De cultuur die het land heeft én hartstochtelijk beschermt, is fantastisch.
In Griekenland is de beschaving ontstaan, de democratie uitgevonden, het land heeft de grootste filosofen voortgebracht én ook nog eens Alexander de Grote.
En de natuur is hier ook magnifiek.
De foto’s laten mijn enthousiasme over Griekenland en zijn ruïnes hopelijk goed zien.
De volgende keer meer over Tolo en het vervolg van de reis.
Groetjes!
-
21 September 2019 - 10:27
Linda:
Oei, als zelfs jij het al over stenen gaat hebben, dan weet ik het al! Ik ben ooit eens aangemonsterd in Athene en Epidavros en daar heb ik voor de komende tien naar genoeg stenen gezien. Geniet je ook een beetje van het culinaire Griekse? -
21 September 2019 - 12:18
Ineke:
Het is wel een heel andere reis dan dat je anders doet. Al die geschiedenis, monumenten, drukte, phoephoe. Kan me voorstellen dat je af en toe een dagje vrij wilt zijn. Na deze trip ben je aan vakantie toe. Moest wel lachen om jouw freddo. Is Italiaans voor kou. In het begin toen ik in Italië werkte haalde ik dat altijd door elkaar, freddo is koud en caldo is warm. Ik denk overigens dat die strandjongen het wel grappig vond dat je hem ook Freddo noemde. En wat lijkt me het een paniek als je zonder geld en telefoon op een peron achter blijft. Ze heeft het nog aardig opgelost!!
Mooie foto's weer. Kijk uit naar je volgende verhaal ! -
21 September 2019 - 17:39
Jeannette:
Hoi, mooie foto's en wat een verhaal over de dame die geen eigen telefoon heeft??? en het nummer van manlief niet weet. Ik weet meestal mijn eigen nummer niet maar wel die van mijn lief. Zo zie je iedereen heeft zijn eigen aardigheden. Prachtig dat kanaal wat ik ook heb gezien in het eggie maar niet op gevaren. Voor mij wat het ook de eerste keer in Griekenland dat ik koude cappuccino heb gedronken maar dan zonder jouw fantastische veronderstelling. Ik vond hem eigenlijk niet lekker. Leuk om weer een stuk achtergrond informatie van je te krijgen. Tot de volgende keer kus! -
22 September 2019 - 09:57
Francien:
Wat een kennis van de historie moet je hebben om door de steenmassa het verhaal achter de piemelloze mannen te begrijpen. Misschien staan die piemels wel ergens op de schoorsteenmantel van hebberige toeristen. Je hebt ook weer mooie foto's bij je verhaal, wat een fijn meereizen is dat voor ons. Hoe groot is jouw rugtas als je op pad gaat? Inlegkruisjes voor de lachspieren nemen niet veel plaats in maar de digitale rest wel. Houd het bij de hand. Jij lijkt mij iemand die ook wel eens door al je overpeinzingen de weg wat bijster bent. Geniet van het mooie weer en de historische verhalen. -
22 September 2019 - 19:32
Clazien:
Dank je wel voor het leuke verslag. ook hebben we genoten van de foto's. Veel liefs Clazien -
23 September 2019 - 14:43
Apollo:
Prachtige verhalen weer! Ik ben bang dat ik ook met koude cappuccino afgescheept zou worden als men mij Cappuccino Freddo zou aanbevelen. Zeker als de aanbieder een bevallige jonge dame zou zijn. Ook het verhaal van de achtergelaten echtgenote is een juweel. Want natuurlijk ook heel rolbevestigend. Kan je je voorstellen dat in een volle metro een vrouw plotseling geprangd zou kreunen: 'Oh, help, mijn man is achterbleven op het perron.' Neen toch. De rolverdeling tussen de sexen is nu eenmaal zo dat mannen leiden en vrouwen (behoren te) volgen. Dat is al zo sedert de oudheid. Daarom zit meneer ook nu nog altijd linksvoor in de camper en mevrouw rechts. Uitzonderingen daargelaten, zoals in het geval Artemis. Maar die blijft ook nergens achter. Neen zij gaat altijd voorop. Veel plezier nog! Blijf schrijven en fotograferen! -
23 September 2019 - 22:37
Bep:
He he eindelijk, was ik zooo blij dat ik jouw verhalen weer kon lezen. Al is het dan op mijn vakantie adres. Zit ik op zo'n afgelegen, van God verlaten, in de middle of nowhere adres dat ik niet altijd goed kontakt met je heb. Maar vanavond wel en kan ik helemaal...bij...lezen.
Heerlijk weer . Ik geniet van al je avonturen, verhalen en foto's. Dank je.
En graag tot de volgende keer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
